Wat doe je zoal? Even tijd voor reflectie. Marjon wordt er per slot van rekening ook voor betaald om haar studenten te laten nadenken, nu maar even zelf... We zijn inmiddels 11 weken weg, waarvan 5 zonder reisgenoten. Die vijf waren de vakantieweken. Nu hadden we bedacht moeten we rustig aandoen, niksen, beetje nadenken enzo. We hebben af en toe goede gesprekken over toekomstplannen. Het niksen valt echter nog niet mee. Het vaste patroon van thuis, waarin zoveel al vaststaat, ontbreekt, alles is open. Heel raar, zeker als dat voor weken aanhoudt. En het mamamindfulnessboek is nog bijna ongelezen... De geest verdoven met andere boeken of TV is veel makkelijker... Sommigen mailden dat ze wel jaloers waren. Terecht hoor, want het is zo luxe om geen dingen te moeten. Om de jaloezie wat te doen afnemen even een korte biecht. Wat ze thuis niet zullen missen is dat je in de supermarkt echt bij alle producten moet kijken naar de houdbaarheidsdatum, dat er niet dagelijks torretjes (soms van het type kakkerlak) uit je keukenkastje springen. Aruba was goed maar achteraf wat te lang. De laatste drie weken zaten we op een vakantieparkje in zijn nadagen. De appartementen liggen over twee verdiepingen verdeeld en in twee rijen tegenoverelkaar, met daartussen een smalle groenstrook. Oftewel, je krijgt alles van elkaar mee en we hebben onze draai in dit 'dorp' wel gevonden. Vakantiegangers uit NL zag je hier nauwelijks.        Wel uit de regio: Venezuela of  Curacao, zoals de vijftig motorrijders die hier vorige week kwamen motor poetsen en toeren. En de schoonmaaksters van RIU, die vandaag na 4 jaar zijn vertrokken, deels terug naar de Dominicaanse republiek. Iedereen kent elkaar en de sfeer was heel goed. Wel is het heel handig als je wat Spaans spreekt in deze latinoomgeving. Aan de officiele taal van dit eiland Nederlands heb je zo ongeveer niets. En niet alleen op Montana zijn we trouwens bekend. Op straat worden we herkend door de minibuschauffeur die ons bij een tweede rit nog eens adviseert naar zijn favoriete strand te gaan. Dat had hij ons immers al eerder aangeraden... En ook de chauffeur van de lijndienst van strand naar Montana weet al waar we eruit willen ;-) Ook zijn we heel positief over de vriendelijke Arubanen; allemaal groeten en behulpzaam. Morgen vliegen we via Curacao naar Trinidad, een nieuwe en waarschijnlijk avontuurlijker deel. Geen Conimex meer in de supermarkt, meer groen en meer enge beesten... Wordt vervolgd! JAM